"Ik slaap in je bed. Alleen. In een van je pyjama's. Je geur zit nog in je kussensloop. Nog even. Ik kijk naar het licht en de schaduw die het nachtlampje op het plafond werpt enzie wat jij elke avond, jaar na jaar hebt gezien wanneer je net voor het slapen denkt aan de dag die voorbij is, of aan de dag die komt."
Minard Gent: Prachtige en gelaagde voorstelling, die van begin tot eind weet te boeien en te ontroeren. Elise Bundervoet acteert dan ook zeer authentiek en overtuigend. Niet alleen de actrice, ook de verpleegster staat op scene. Elke seconde geloof je haar, ook wanneer ze een breed scala aan emoties vertolkt. De moeilijke thema's worden op een heel menselijke en herkenbare manier gebracht. Het feit dat Antonio mee op scene staat - of moet ik zeggen ligt - is een grote meerwaarde. Topvoorstelling van een rasactrice die na een paar dagen nog steeds nazindert!
In het ogenblik van de dag die komt begint de wandeling naar hem, de man in het bed. Op zachte kousenvoeten zorgt ze voor hem. Alsof ze danst. En in die dans nadert ze dichter tot hem dan in het lange, voorbije jaar. Net als die keer langs de vloedlijn. Toen de koude wind door haar ziel sneed en elke stap haar dichterbij zijn stilzwijgendheid bracht.
***Nieuwsblad : De tekst die werd geschreven door AKO Literatuurprijs-winnaar Peter Terrin en bezit een sterke spanningsboog: wie is de man die daar ligt, hoe hebben hij en Bundervoets personage elkaar leren kennen? En hoeveel geheimen hebben man en vrouw voor elkaar? De tekst zit vol zintuigelijke beschrijvingen, die je de waterlelies in het bos – dat een grote rol blijkt te spelen – bijna laat ruiken. Bundervoet heeft zich de tekst helemaal eigen gemaakt.
***Focus Knack: Regisseur Walter Janssens laat Bundervoet een 'dans van de zorg’ uitvoeren, in combinatie met haar monter spel en elegant gebruik van de ruimte levert dat een 'dans' op die intigrerend is om te zien én te horen.
Ze vond haar thuishaven in de diepte van de vijver met de waterlelies én in het donker van de warme holte tegen zijn borst. Maar nooit op de deurmat waar zij haar geur naliet. Ze ontmoette hem meer en meer toen ze zijn ziel langzaam het pezige, sterke lichaam hoorde verlaten.
Doodgaan is als geboren worden. In het licht komen en je bloot geven. Zij was zijn handen die plukten aan het onzichtbare. Zij opende de gordijnen en bracht zijn afscheid naar binnen.
In het schaduwspel van de bomen warmt zich een diepe kus. Het onbekende, veel te grote appartement verborg niets meer dan een ontdekkingstocht naar de puurheid van hun omhelzing. Nooit eerder waren zij zo één geweest.
'De dag die komt', een verhaal over afscheid nemen en ontmoeten. Een theatervoorstelling die een overvolle zaal beroert tot stilte en verwondering.
Mooi en teder gespeeld door Elise Bundervoet en Marc Hens.
Ilse Bostyn
